Karate
Het woord kara betekende aanvankelijk Chinees en te betekende handen.
Toen in 1922 het karate gepresenteerd moest worden aan de Japanse keizer, kon men om historische redenen het woord Chinees niet gebruiken. De Chinezen en Japanners waren eeuwenlang aartsvijanden geweest. Het Kara Te Jutsu (de techniek van de Chinese handen) werd veranderd in Kara Te Do.
Door een ander karakter (letterteken) voor kara te nemen, dat leeg betekende en op dezelfde wijze werd uitgesproken kreeg men een nieuw begrip. Niet alleen had leeg de betekenis zonder wapens, het had ook een essentiele betekenis in de zen-training. Het meditatieve element en zodoende ook het vormende, kwam meer naar voren.
Do is afgeleid van het Chinese woord tao van de wijsgeer Lao-tse. Het woord kent vele vertalingen zoals: weg, pad, baan, lopen, gaan, natuur, wetmatigheid, wereldordening, zeden, deugd enz.
De do toevoeging geeft de weg aan, die men af moet leggen om te komen tot een veranderde mens.
Veelal wordt het do samengevat als de weg die tot lichamelijke en geestelijke zelfperfectie leidt.
Karate do is van oorsprong een zelfverdedigingssysteem met een meditatief karakter. In de loop van de jaren heeft het zich ontwikkeld tot een veelzijdige vorm van lichamelijke opvoeding, waarin o.a. de volgende aspecten te vinden zijn: zelfverdediging, fysieke en mentale trainingswijze, levensbeschouwing, enz …